İbn Sînâ ve Descartes’da zihnin kendini idraki olarak ben idraki
Yükleniyor...
Tarih
2016
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Bu çalışmada, İslam felsefesinin klasik döneminin parlak ismi olan İbn Sina ile Batı felsefesinin modern döneminin kurucu ismi sayılan Descartes’ın insan zihninin kendine dair idrakini nasıl ele aldıkları tartışılmaktadır. Felsefe tarihinin kilometre taşı niteliğindeki bu iki filozofunun da probleme yaklaşımları birbirlerini hatırlatmaktadır. Bu anlamda her iki filozofun da ruhu ayrı bir cevher olarak değerlendirdikleri ve saf bir bilinçle ruhun varlığının ispatını öne çıkardıkları görülmektedir. Descartes’dan yüzyıllar önce düşünce tarihi sahnesinde varlık göstermiş olan İbn Sina, insan ruhunun temel niteliği olarak rasyonel soyutlama yeteneğini öne çıkartmaktadır. Aynı şekilde Descartes da insan benliğiyle özdeş saydığı düşünceyi, insanın ayırt edici özelliği olarak tayin etmektedir. Böylelikle her iki filozof da, saf bir bilinçle ruhun varlığına dair ispatın imkânını öne çıkartmışlardır. Bu çalışma, her iki filozofun probleme yaklaşımındaki benzerlikleri gündemine almaktadır.
In this study, it has been discussed how Avicenna, the brilliant name of the classical age of the Islamic philosophy and Descartes, the founder of the modern age of the Western philosophy, deal with the self-cognition of human mind. The approach to the problem of these two philosophers who are considered as the milestones of the history of philosophy are very alike. In this sense, it is seen that both philosophers assume the soul a distinct gem and put forward the proof of the existance of soul with a pure consciousness. Avicenna, who made his presence felt in the stage of history of thought many centuries before Descartes, drives forward the rational abstraction skill as the basic characteristic of the human soul. Descartes likewise, sees the thought as indentical with human’s ego and places it as the differantial feature of human. Thus, both philosophers bring to the fore the possibility of the proof of the existance of soul with a pure cognition. This study puts on the agenda the similarities of the approach of these two philosophers to the problem.
In this study, it has been discussed how Avicenna, the brilliant name of the classical age of the Islamic philosophy and Descartes, the founder of the modern age of the Western philosophy, deal with the self-cognition of human mind. The approach to the problem of these two philosophers who are considered as the milestones of the history of philosophy are very alike. In this sense, it is seen that both philosophers assume the soul a distinct gem and put forward the proof of the existance of soul with a pure consciousness. Avicenna, who made his presence felt in the stage of history of thought many centuries before Descartes, drives forward the rational abstraction skill as the basic characteristic of the human soul. Descartes likewise, sees the thought as indentical with human’s ego and places it as the differantial feature of human. Thus, both philosophers bring to the fore the possibility of the proof of the existance of soul with a pure cognition. This study puts on the agenda the similarities of the approach of these two philosophers to the problem.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
İbn Sînâ, Descartes, Ruh, Zihin, Ruh- Beden Dualizmi, Öz Bilinç, Ben İdraki, Avicenna, Soul, Mind, Mind-Body Dualism, Self-Consciousness, Sense of Self
Kaynak
EKEV Akademi Dergisi
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
-
Sayı
66
