Abū Naṣr Al-Fārābī on the self-consciousness of the soul

Questions concerning the nature of self-consciousness, personal identity, and what becomes of these when the soul departs from the body have always been fundamental issues for philosophers. This article investigates whether, according to Abu Nas r al-Fa ra bī , the soul attains self-consciousness directly or indirectly, a distinction among types of selfconsciousness is possible, and the soul maintains its self-consciousness and individual identity after death. The scope of this article extends to the relevant passages from the philosopher’s surviving works and fundamental texts in the secondary literature. The aim of the article is to reveal the philosopher’s contributions to this discussion. Since no study focusing on al-Fa ra bī has yet been encountered among texts written on selfconsciousness, it can be said that the study possesses original value and significance in this respect. The article’s thesis advances that according to al-Fa ra bī , a reading of human souls as possessing self-consciousness that is direct, immediate, and continuous - beginning simultaneously with the soul’s existence together with the body and continuing with the soul’s continued existence- is possible. According to the conclusions reached, alFa ra bī considers that self-consciousness begins with the soul’s existence together with the body, and that this consciousness and individual identity continue with the soul’s persistence of existence after death. In contrast, he argues that the knowledge of selfconsciousness occurs intermittently. The soul must separate itself from materiality, place itself at the centre of its apprehension, and intellectually perfect its secondary consciousness concerning the self to ultimate perfection. For souls that attain ultimate perfection, their self-consciousness and personal identity continue after their separation from the body; these souls are either rewarded with infinite happiness or punished with infinite torment. On the other hand, some souls perish together with the body due to their failure to attain this perfection. These souls lose their self-consciousness and identity.

Za tī bilincin dog asī, za tī kimlik ve nefsin bedeni terk etmesiyle bunlarīn ne olacag ī hakkīndaki sorular, filozoflar için her zaman temel meseleler olmuştur. Bu makalenin konusunu Ebu Nasr el-Fa ra bī ’ye go re nefsin za tī bilince dog rudan mī yoksa dolaylī mī ulaştīg ī, za tī bilincin tu rleri arasīnda bir ayrīmīn mu mku n olup olmadīg ī ile o lu mden sonra nefsin za tī bilinci ve bireysel kimlig ini devam ettirip ettirmedig inin soruşturulmasī oluşturmaktadīr. Makalenin kapsamīnī filozofun gu nu mu ze ulaşan kendi eserlerindeki ilgili pasajlar ve ikincil literatu rdeki temel metinler oluşturmaktadīr. Makalenin amacī filozofun bu tartīşmaya olan katkīlarīnīn ortaya çīkartīlmasīdīr. Zira za tī bilinç hakkīnda yazīlan metinler arasīnda henu z Fa ra bī ’ye odaklanan bir çalīşmaya rastlanīlmamīştīr bu yo nu yle çalīşmanīn o zgu n bir deg er ve o neme sahip oldug u so ylenebilir. Makalenin iddiasī Fa ra bī ’ye go re insanī nefslerin, dog rudan, dolayīmsīz ve su rekli olan, nefs ile bedenin bir arada var olmasīyla eş zamanlī başlayan ve nefsin var olmaya devam etmesiyle devam eden bir za tī bilinç okumasīnīn mu mku n oldug unu ileri su rmektir. Ulaşīlan sonuçlara go re Fa ra bī za tī bilincin nefsin bedenle birlikte var olmasīyla başladīg īnī, o lu mden sonra nefsin varlīg īnī su rdu rmesiyle de bu bilincin ve bireysel kimlig in devam ettig ini du şu nmektedir. Buna karşīlīk o, za tī bilincin marifetinin, yani bilincin bilincinin ise kesintili olarak gerçekleştig ini savunmaktadīr. Nefs, maddī likten ayrīlīp kendisini idra kinin odag īna koyarak ve za ta dair ikincil bilincini son yetkinlig e kadar du şu nsel olarak yetkinleştirmelidir. Son yetkinlig e ulaşan nefsler için onlarīn bedenden ayrīlmasīndan sonra za tī bilinci ve za tī kimlig i devam etmektedir; bu nefsler ya sonsuz mutlulukla o du llendirilmekte veya sonsuz azapla cezalandīrīlmaktadīr. O te yandan bazī nefsler ise bu yetkinlig e ulaşamamalarī nedeniyle bedenle birlikte yok olmaktadīr. Bu nefsler za tī bilinç ve kimliklerini kaybetmektedir.