Beden eğitimi öğretmenlerinin iş tatmini ve yaşam doyum düzeylerinin incelenmesi

Araştırma, beden eğitimi öğretmenlerinin iş tatmini ve yaşam doyum düzeylerini belirlemek amacıyla gerçekleştirilmiştir. Araştırmada, beden eğitimi öğretmenlerinin iş tatmini ve yaşam doyum düzeyleri; yaş, cinsiyet, medeni durum, mesleki kıdem, görev yapılan okul türü ve spora katılım gibi değişkenler açısından incelenmiştir. Araştırma, devlet okullarında görev yapan 215 beden eğitimi öğretmeni ile yürütülmüştür. Araştırmada, nicel araştırma yöntemlerinden ilişkisel tarama modeli kullanılmıştır. Araştırmada veri toplama aracı olarak 'Kişisel Bilgiler Formu', 'Minnesote İş Tatmini Ölçeği' ve 'Yaşam Doyum Ölçeği' kullanılmıştır. Verilerin analizinde tanımlayıcı istatistiklerden; aritmetik ortalama ve standart sapma, ikili karşılaştırmalarda bağımsız gruplar için t-testi ve çoklu karşılaştırmalarda tek yönlü varyans analizi uygulanmıştır. Ayrıca değişkenler arasındaki ilişkileri incelemek amacıyla Pearson korelasyon katsayısı hesaplanmış; değişkenlerin yordayıcı gücünü belirlemek amacıyla ise çoklu doğrusal regresyon analizine başvurulmuştur. Araştırmada, beden eğitimi öğretmenlerinin iş tatmini ve yaşam doyum düzeylerinin düşük olduğu görülmüştür. Kadın beden eğitimi öğretmenlerinin iş tatmini ve yaşam doyum düzeyleri, erkek öğretmenlere göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha yüksek bulunmuştur. Yaş, medeni durum ve mesleki kıdem değişkenleri açısından ise iş tatmini ve yaşam doyumu düzeyleri arasında anlamlı bir farklılık tespit edilmemiştir. Okul türü değişkeni incelendiğinde, öğretmenlerin iş tatmini düzeylerinde anlamlı bir farklılık gözlemlenmemekle birlikte, yaşam doyumu düzeylerinin ortaokulda görev yapan öğretmenlerde anlamlı düzeyde daha yüksek olduğu belirlenmiştir. Ayrıca, düzenli olarak spor yapmayan öğretmenlerin, spor yapan meslektaşlarına kıyasla hem iş tatmini hem de yaşam doyumu düzeylerinin daha yüksek olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Bununla birlikte, iş tatmini ile yaşam doyumu arasında pozitif ve anlamlı bir ilişki bulunmuş; iş tatmininin, yaşam doyumunun önemli bir yordayıcısı olduğu belirlenmiştir.

This study was conducted to determine the job satisfaction and life satisfaction levels of physical education teachers. In the study, job satisfaction and life satisfaction levels of physical education teachers were examined in relation to variables such as age, gender, marital status, professional seniority, type of school, and participation in sports. The research was conducted with 215 physical education teachers. The research employed quantitative methods, specifically correlational survey models. The study utilized the Personal Information Form, the Minnesota Job Satisfaction Questionnaire, and the Satisfaction with Life Scale as data collection tools. Descriptive statistics (arithmetic mean and standard deviation), independent samples t-test, and one-way ANOVA were used to analyze the data. Pearson correlation was employed to assess relationships between variables, and multiple linear regression was applied to examine their predictive power. It was observed that physical education teachers' job satisfaction and life satisfaction levels were low. The job satisfaction and life satisfaction levels of female physical education teachers were found to be statistically significantly higher than those of male teachers. No significant differences were observed in relation to age, marital status, or professional experience. While school type did not significantly affect job satisfaction, life satisfaction was higher among those working in secondary schools. Moreover, teachers who did not regularly engage in sports reported higher levels of both job and life satisfaction than those who did. However, a positive and significant relationship was found between job satisfaction and life satisfaction; it was determined that job satisfaction was an important predictor of life satisfaction.